Rozen snoeien is heel eenvoudig

Vandaag heb ik mijn rozen gesnoeid. 

Over rozen snoeien wordt vaak zo moeilijk gedaan dat veel mensen ze niet durven te snoeien. 

Er zijn er ook die geen rozen planten omdat dat snoeien wel heel erg ingewikkeld lijkt als je de boeken er op naslaat.

Ik heb zelf op de tuinbouw school in Boskoop ook geleerd hoe je rozen moet snoeien. 

Op zoveel oogjes en op een naar buiten gerichte knop.

Moeilijk, moeilijk. 

Als ik dan van school naar de trein fietste zag ik de mannen van de plantsoenendienst met een klepelmaaier de rozenperken 25 cm boven de grond afmaaien. 

In de loop van de zomer bloeiden die perken dan dat het een lieve lust was.

 Rozen snoeien wordt moeilijker gemaakt dan het is, dacht ik toen al.

Mijn gedachte werd een aantal jaren geleden bevestigd door een uitzending van een Engels tuinprogramma. 

De presentator kwam op een soort proefstation voor rozen bij twee vakken rozen. 

Het was één ras en de twee vakken lagen vlak naast elkaar. 

Het linkse vak bevatte ielige planten met wat bloemen, het rechtse vak was mooi dichtgegroeid en bloeide uitbundig. 

“Wat is hier de verklaring van?”, vroeg de presentator aan de man van het proefstation. 

“Het linkse vak hebben we gesnoeid zoals het in alle tuinboeken staat, in het rechtse vak hebben we alle rozen 30 cm boven de grond afgeknipt en verder nergens naar gekeken. Alleen de dode takjes hebben we weggeknipt. 

We hebben niet gekeken naar knopjes of oogjes en we hebben alle dunne takjes, die volgens de boekjes weggeknipt zouden moeten worden, lekker laten zitten. 

We vermoeden dat het rechtse vak veel minder stress heeft door te diep snoeien en dat die dunne takjes misschien geen bloemen geven, maar wel blad en dat dat blad voedsel maakt voor de plant waar de hele plant van profiteert.”

Sindsdien snoei ik mijn rozen op de nieuwe manier, lekker makkelijk en de resultaten zijn prima. 

Niet bang zijn voor vorst, de schaar erin. 

Heb je toch nog vragen, kom ze gerust stellen. 

Eind van de week krijgen we trouwens weer de eerste nieuwe rozen binnen.

Een nieuwe start

Werken op een tuincentrum is om heel veel redenen leuk. 

Een van die redenen is dat je zo lekker met de seizoenen meewerkt. 

Vroeger wilde ik graag boer worden of fruitteler, ook van die beroepen die zich laten leiden door de diverse jaargetijden. 

Je zou in ons land misschien wel appels willen plukken in april, maar de natuur laat zich niet dwingen. 

Je zult met appels plukken moeten wachten tot eind augustus. 

Ook met tuinieren zit je aan bepaalde seizoenen vast. 

Met moderne technieken en nieuwe inzichten kan er wellicht wat geschoven worden. Vroeger plantte je bloembollen in het najaar. 

Omdat kennis van de natuur en dus ook kennis van tuinieren minder wordt, komen heel veel tuinenthousiasten in de lente vragen waar de sieruien en de tulpen hangen. 

Meestal komt die vraag op het moment dat die mensen die bollen in andermans tuin zien bloeien. 

Onder het motto “u vraagt wij kweken” worden er tegenwoordig veel bollen op het juiste tijdstip opgepot en verkocht als de vraag er weer komt.

Ook het planten van tuinplanten was vroeger gebonden aan een beperkte periode.   

Een periode waarin het vaak koud en nat was in de tuin. 

Veel tuinliefhebbers zagen hun tuinliefde bekoelen als het buiten sneeuwde en de vlinderstruik met kale wortels lag te wachten tot men zin had om naar buiten te gaan. 

Ook daarop hebben kwekers geanticipeerd en zijn ze planten in pot gaan kweken. 

Die planten konden dan geplant worden op het moment dat buiten de vlinders fladderden. Er zaten zoveel voordelen aan die in pot gekweekte planten dat het in de lente en zomer planten tegenwoordig de standaard is. 

Wij hebben daar natuurlijk mee te maken en we beginnen dan ook half februari met het herindelen en inrichten van onze tuinplantenafdeling. 

Ik begin dus deze week met het neerzetten en waterpas maken van onze plantentafels. 

Als dat gebeurd is, gaan we de planten weer bestellen en gaan we er weer een mooi tuincentrum van maken met de buitenplanten als core business. 

Na de lange winterstop is dat altijd weer één van de leukste perioden van het jaar. 

En elk jaar voelt dat weer als een nieuw begin. 

Een nieuwe start. 

En dit jaar start ik alweer voor de eenendertigste keer!

Peter

 

Boomkruiper

Als je een mus van onder naar boven tegen een stam van een boom aan ziet kruipen, dan zit je naar een boomkruiper te kijken. 

Ik heb enkele wat oudere bomen in de tuin staan waarop ze met enige regelmaat te zien zijn. 

Het boomkruipertje zoekt in spleetjes, gaatjes en scheurtjes naar insecten of hun eitjes en larfjes. Met zijn dunne, pincetvormige snaveltje peutert hij dat lekkers van de boom. 

Op jonge bomen met een nog gladde stam zie je hem niet zo gauw, maar hoe ouder en knoestiger de stam, hoe vaker je hem ziet, of haar, dat weet ik niet.

De boomkruiper is dus weer zo’n vogeltje dat welkom is in de tuin, want hij eet insectjes en hun larven. 

Daar zit natuurlijk ook wel eens een nuttig insectje bij, maar dat is een prijsje dat je moet betalen voor een gratis scrub van je bomen. 

Lokken met voer lukt niet echt, maar ik verdenk de kruiper ervan stiekem te snoepen van de vogelpindakaas die mijn vrouw op de stam van onze hoogstam appel smeert om de koolmezen te behagen.

Zoals gezegd is de boomkruiper geen opvallende verschijning. 

Als je hem ziet, is een mus het eerste wat bij je opkomt. 

Het borstje is lichter en het snaveltje is spitser.

Er bestaat ook een boomklever. 

Die is veel mooier om naar te kijken, ik heb hem echter in mijn tuin nog niet mogen ontwaren.

Als je er oog voor hebt is en blijft het boomkruipertje echter een koddige verschijning. 

Het is grappig om te zien hoe hij spiraalsgewijs de stam van onderen naar boven inspecteert, zichzelf ondersteunend met zijn staartje. 

De beste manier om hem in je tuin te krijgen is om een jaar of 15 geleden een boom in je tuin te hebben geplant. 

Maar dat kan nu ook, tuinieren is vooruitzien.

 

De foto is niet zo heel erg duidelijk, maar het is een boomkruiper.

 

Plantenbeurs

Vandaag zijn we naar Aalsmeer geweest om met alle Intratuinen de nieuwe ontwikkelingen te bekijken en te bespreken. 

Elk jaar organiseert Intratuin zo’n dag en dat is hartstikke leuk. 

Je kunt eventuele problemen en nieuwe kansen bespreken met een aantal van onze kwekers. 

Je kunt nieuwigheden bekijken, die er dit jaar natuurlijk ook weer zijn. 

Intratuin laat een aantal nieuwe presentaties van beplanting zien. 

Dit jaar krijgt ons huismerk struiken en onze klimplanten een facelift.

Het leukste van zo’n dag is dat je met kwekers en mede-intratuiners van gedachten kunt wisselen. 

Grappig is het om te merken dat de gedachten per regio verschillen. 

Intratuin Amsterdam heeft bijvoorbeeld een heel ander publiek als onze eigen Intratuin Numansdorp . 

Amsterdammers schijnen bijvoorbeeld wild te zijn op Pernettya’s, dat zijn die bessenplanten die in het najaar met rose en witte bessen aangeboden worden. 

Het zijn planten waar vrouwelijke en mannelijke planten van bestaan. 

Tegenwoordig heten ze trouwens Gaultheria, maar dat terzijde . 

Bij ons in de Hoekse Waard zijn ze bijna niet te slijten omdat men ze te kitsch vindt. 

En zo zijn er in het land een hoop verschillen te vinden die niet altijd veroorzaakt worden door het verschil in grondsoort.

Als ik op een dergelijke beurs loop met allemaal mooie nieuwe planten begint het allemaal weer te kriebelen. 

Gelukkig is het al februari en gaan we zeer binnenkort weer beginnen met het bestellen en presenteren van onze nieuwe buitenplanten.   

Met een hoop nieuwigheden en gelukkig ook veel gouden ouden. 

Daarover binnenkort meer.

 

Wegdromen bij het snoeien

"Gisteren heb ik mijn oude wijven gesnoeid''

Nee!! geen oude vrouwtjes geknipt, maar mijn hoogstam appelboom van het ras ‘Oude Wijven’. 

Ik heb deze boom 16 jaar geleden aangeschaft en geplant, enkel en alleen om de naam. 

Ze geeft behoorlijk veel appels die eigenlijk zo uit de hand niet te eten zijn. (Ik vraag mij af hoe ze aan te naam gekomen zijn.) 

Enfin, met wat suiker en kaneel kun je er heerlijke appelmoes van maken.

Het snoeien van hoogstam fruitbomen is een beetje een uitstervende bezigheid. 

Er worden nog genoeg hoogstam fruitbomen geplant, maar wie leert je nog om ze te snoeien? 

Ik heb vroeger in Zuid-Limburg heel veel appels en peren gesnoeid. 

De meeste waren laagstambomen, maar bij de fruittelers waar ik werkte, hadden ze ook nog behoorlijk wat oude hoogstammers. 

In oude fruitbomen die al helemaal het goede model hebben is dat niet zo moeilijk, maar zelf een hoogstammer van jongs af aan vormen is toch een ander verhaal. 

Door goed op te letten, veel te vragen en er de juiste literatuur over na te slaan is het me toch gelukt om mijn oude wijven een mooi model te geven. 

Vandaag was het dus vooral een kwestie van wegsnoeien wat ik niet wil hebben. 

Tamelijk geestdodend werk zou ik bijna willen zeggen, maar met een schuchter winterzonnetje is het toch een heerlijk werkje en geestdodend kan dan beter geestontspannend genoemd worden. 

Je hebt tijd om over van alles na te denken, of dat nou over tuinieren, vakantie of werk gaat, door te tuinieren kun je heerlijk ontspannen en wegdromen.

Toen ik klaar was heb ik alle takjes (als ontspanning heb ik ze geteld, het waren er 636) verhakseld en de takkenbrokjes aan mijn compostbak gedoneerd. 

Over een jaar of twee is het weer voedzame compost.

Vanavond hutspot met appelmoes van oude wijven!